ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Στην Πάτρα βρίσκεται σήμερα για την παρουσίαση της Ε΄ εμπλουτισμένης έκδοσης του βιβλίου του, Γιαβόλ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια, ο Γιώργος Χαρβαλιάς, δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής, εξειδικευμένος σε θέματα γεωστρατηγικής.
Πρόκειται για το βιβλίο για τις ελληνογερμανικές σχέσεις, τις ναζιστικές θηριωδίες της Κατοχής, το ελληνικό Ολοκαύτωμα στους μαρτυρικούς τόπους, τον δωσιλογισμό και την ατιμωρησία, αλλά και το ανοιχτό κεφάλαιο των πολεμικών αποζημιώσεων.
Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο οποίος προλογίζει το βιβλίο, χαρακτηρίζει «ανεκτίμητη» τη συνεισφορά του στη θεμελίωση των ελληνικών απαιτήσεων έναντι της Γερμανίας. H παρουσία δε του πρώην Πρωθυπουργού στην Αχαϊκή πρωτεύουσα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς θα είναι η πρώτη του δημόσια παρουσία μετά τη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά και μετά την κριτική που και ο ίδιος (αν και ηπιότερη) έχει ασκήσει στην Κυβέρνηση κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Συντονιστής θα είναι ο αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας, Φωκίων Ζαΐμης.
Ποια ήταν η αιτία, η αφορμή, ο λόγος, ή η ανάγκη για τη συγγραφή του βιβλίου σας, «Γιαβόλ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια: Η άγνωστη ελληνογερμανική Ιστορία»;
Mε τους Γερμανούς, τον γερμανικό μιλιταρισμό για την ακρίβεια, πρωτοανταμώθηκα, μεταπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα «Σπουδών Πολέμου» του King’s College στο Λονδίνο. Παρότι ηττημένοι σε δύο παγκοσμίους πολέμους που οι ίδιοι προκάλεσαν μου έκανε εντύπωση ότι…δεν το έβαζαν κάτω. Τους ξανασυνάντησα νεαρός διπλωματικός ρεπόρτερ στην κρίση της Γιουγκοσλαβίας. Εκεί είδα να ενεργοποιούνται τα γεωστρατηγικά ανακλαστικά τους με διαθέσεις αρπακτικού. Αποσυναρμολόγησαν την πρώην γιουγκοσλαβική ομοσπονδία εις βάρος των Σέρβων και συμμετείχαν στον Νατοικό βομβαρδισμό του Βελιγραδίου. Ξαναγύρισε δηλαδή η Λουφτβάφε στον τόπο του…εγκλήματος σα να μην συμβαίνει τίποτα. Την ίδια περίοδο τους βρήκα και στο Μάαστριχτ όταν φόρεσαν δημοσιονομικό «κορσέ» σε ολόκληρη την Ευρώπη εξαιρώντας τους εαυτούς τους. Κι ύστερα ήρθαν τα μνημόνια. Και η οικονομική καταστροφή της πατρίδας μας. Κάπου εκεί άρχισα να πιάνω το πληκτρολόγιο. Και κατέληξα σε ένα βιβλίο που πιστεύω ότι αποδίδει με ακρίβεια το ισοζύγιο των ελληνο-γερμανικών σχέσεων από την εποχή του Όθωνα μέχρι τις μέρες μας.
Πιστεύετε ότι πετύχατε τον στόχο σας; Που εστιάσατε την προσοχή σας;
Ανοίγετε μεγάλη κουβέντα. Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος ενός τέτοιου βιβλίου; Αν πούμε ότι αποσκοπεί στην αφύπνιση μιας μερίδας της ελληνικής γνώμης, θεωρώ πράγματι ότι έβαλα ένα λιθαράκι κι εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις. Όχι μόνο με την κυκλοφοριακή του απήχηση, αλλά με τις εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, όπως αυτή της Παρασκευής, σήμερα, στην όμορφη πόλη σας, την ιστορική πρωτεύουσα της Αχαΐας όπου κεντρικός ομιλητής θα είναι ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός που προλογίζει και το «Γιαβόλ». Ξέρετε σε αυτές τις παρουσιάσεις, πέραν των ομιλητών που έχουν το δικό τους διακριτό διαμέτρημα, συρρέει και ένα πλήθος κόσμου, επώνυμων αλλά και ανώνυμων Ελλήνων που δίνουν ένα πρόσθετο μήνυμα. Υπάρχει ένα κοινό που διψάει να ακούσει ιστορικές αλήθειες. Ειδικά στην περίπτωση της Γερμανίας απαιτεί και δικαίωση των νεκρών της Κατοχής. Όχι μόνο ηθική, αλλά και υλική. Υπό αυτή την έννοια, ναι λοιπόν, η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου συμβάλει στην ανάδειξη των ελληνικών απαράγραπτων αξιώσεων για τις αποζημιώσεις, τις επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο.
Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι σχέσεις των σύγχρονων ελλήνων με τους σύγχρονους Γερμανούς. Ποια είναι η αντίληψη του ενός λαού για τον άλλο στη συλλογική τους συνείδηση;
Κοιτάξτε. Οι σημερινοί Γερμανοί βλέπουν την Ελλάδα σαν ένα ιδανικό τόπο διακοπών. Ειδυλλιακό ασφαλή και γεμάτο αξιοθέατα. Φτηνό επίσης, όπως κατάντησε με τα μνημόνια. Η γερμανική ελίτ επίσης διαπνέεται από μία αρχαιολατρεία. Έναν σεβασμό στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά τον παλαιότερο, όχι τον σημερινό. Η προσλαμβάνουσα παράσταση των νεοελλήνων στην γερμανική κοινή γνώμη δεν είναι ιδιαίτερα θετική. Και δηλητηριάστηκε ακόμη περισσότερο από τα αισχρά δημοσιεύματα την περίοδο της χρεοκοπίας. Από την άλλη πλευρά οι Γερμανοί τουρίστες στην Ελλάδα είναι καλοδεχούμενοι, παρότι αφήνουν όλο και λιγότερα χρήματα. Δεν είναι όμως οι ιδανικοί επισκέπτες. Αν κάνετε μια έρευνα σήμερα για το ποιους τουρίστες θέλουμε πρώτοι θα βγουν οι Αμερικανοί, οι Αυστραλοί, οι Ρώσοι (που πλέον δεν έρχονται), ίσως και οι Ισραηλινοί. Οι Γερμανοί σίγουρα όχι. Οι Έλληνες δεν αγαπούν την γερμανική νοοτροπία και αυτό φαίνεται κι απ΄το ότι σε αντίθεση με τους Τούρκους που αποτελούν πλέον πάνω απ΄το 5% του γερμανικού πληθυσμού οι δικοί μας μετανάστες δεν στέριωσαν. Θέλω να πιστεύω ούτε και οι νεότεροι του brain drain θα στεριώσουν. Υπάρχουν άλλωστε και οι μνήμες που δεν ξεθωριάζουν όσο και αν μπαίνουν στο πλυντήριο των «συμψηφισμών».
Οι προηγούμενες γενιές μας έχουν «περάσει» τα όσα έζησαν αλλά και μας έχουν περιγράψει μέσα από τη δική τους ματιά τις καταστροφές των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η νέα γενιά πρέπει να ξεχνά ή να θυμάται;
Ασφαλώς και πρέπει να θυμάται. Και να τιμά τη μνήμη των προγόνων μας που χάθηκαν απαιτώντας την δικαίωση τους! Ηθική και υλική. Τα παιδιά μας ξενιτεύονται επειδή λόγω των γερμανικής εμπνεύσεως μνημονίων που κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας δυσκολεύονται να βρουν δουλειές με αξιοπρεπείς όρους. Έχουμε λοιπόν την πολυτέλεια να χαρίσουμε στους Γερμανούς τα χρωστούμενα;
Μέσα στο βιβλίο κάνετε μια ιστορική εξιστόρηση των γεγονότων που αν μη τι άλλο χρειάζεται σημαντική δουλειά και προσεκτική προσέγγιση. Πόσο καιρό σας πήρε η καταγραφή και η συγκέντρωση των στοιχείων; Πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία;
Ακόμη και στην δευτερογενή έρευνα όπως η δική μου η διαδικασία τεκμηρίωσης όταν γίνεται διεξοδικά είναι επίπονη. Τσέκαρα τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι από δύο και τρεις διαφορετικές πηγές. Γι αυτό και δεν υπήρξε μέχρι τώρα καμία αντίκρουση στα όσα γράφω. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς έγινε στην διάρκεια του υποχρεωτικού «εγκλεισμού» μας λόγω της πανδημίας.
Είναι ακόμα διεκδικήσιμο το κατοχικό δάνειο;
Είναι, θα σας έλεγα το… πιο διεκδικήσιμο από όλες τις ελληνικές αξιώσεις. Γιατί δεν αποτελεί απλά επανορθωτική, αλλά συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας. Είναι δάνειο γραμμένο στο χαρτί. Νομικά ενεργό και δικαστικά επιδιώξιμο όπως συνηθίζει να λέει και ο Προκόπης Παυλόπουλος. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να προσφύγει ακόμη και μονομερώς σε διεθνή δικαστήρια για να απαιτήσει την επιστροφή του.
Γράφοντας αυτό το βιβλίο ποιον είχατε απέναντί σας και ποιοι θα θέλατε πραγματικά να είναι οι αναγνώστες του;
Αρχίζοντας από το δεύτερο να σας πω ότι θα ήθελα και θα ευχόμουν αναγνώστες του βιβλίου να ήταν άνθρωποι της νεότερης γενιάς για να μεταφέρουν το μήνυμα και στις επόμενες. Δυστυχώς δε νομίζω ότι συμβαίνει αυτό. Τώρα ως προς το ποιους πιθανόν να ενόχλησα… Υποθέτω πως είναι αρκετοί αυτοί που αισθάνθηκαν άβολα με την έκδοση του «Γιαβόλ» με πρώτους και καλύτερους τους Γερμανούς οι οποίοι όμως και απέφυγαν να το σχολιάσουν. Έπεσε γραμμή να κάνουν ότι δεν βλέπουν. Το βιβλίο με τόσες πωλήσεις, που προλογίζεται από έναν πρώην πρωθυπουργό και παρουσιάζεται σε όλη την Ελλάδα με προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος όπως ο πρόεδρος Παυλόπουλος, για τους Γερμανούς είναι σα να μην βγήκε ποτέ. Το αγνοούν και καλά κάνουν για λογαριασμό τους. Κι εγώ αν ήμουν συνεργάτης τους το ίδιο θα τους συμβούλευα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*